Geld maakt niet gelukkig

Meer met minder

Een doodzieke vriend en buurman is na zijn vijfde chemokuur een week thuis om op adem te komen. Ik ben bij hem om hem wat af te leiden en realiseer me hoe gelukkig ik moet zijn met mijn gezondheid. Ook ik ben af en toe wat krakkemikkig, pijntje in de heup of arm en jicht in mijn voet, maar over het algemeen is mijn gezondheid voortreffelijk en ben ik heel mobiel. Als ik onze buurman zie, nog geen 70 jaar, dan besef ik pas hoe belangrijk het is om te genieten van alles wat het leven te bieden heeft op het moment dat het nog kan. Al het geld van de wereld kan geen gezondheid voor je kopen. 

Dat heb ik een paar jaar geleden gezien aan een collega die tot haar 65^e door wilde werken omdat dat pensioen scheelde. Natuurlijk is daar niets op tegen maar het vreselijke was dat ze twee maanden voor de einddatum vrij plotseling overleed. Ze heeft nooit een cent pensioen ontvangen maar wel een paar jaar met tegenzin gewerkt omdat dat voor haar portemonnee moest. Dat is iets dat ik koste wat koste wil voorkomen.

Hoewel geld niet gelukkig maakt is te weinig ook niet zo prettig. Op de website van mijn pensioenverzekering  (Zorg en Welzijn) heb ik uitgezocht wat ik straks per maand krijg. Ik ben er wel een beetje benauwd voor, klopt het wel allemaal. Als je hen belt krijg je steevast het antwoord dat je alles op hun site kunt nakijken en narekenen. Ik wil niet voor een teleurstelling komen te staan als straks mijn eerste prepensioen wordt gestort. 

Ik denk dat ik nu wel vier keer de rekensom online gemaakt heb, er komt iedere keer hetzelfde uit. Het zal dus wel kloppen. Straks hoef ik niet meer iedere dag met de auto, kan ik bewuster boodschappen doen en koken en hoef ik me niet speciaal te kleden omdat ik representatief moet zijn. Dat zal betekenen dat ik minder geld nodig heb, denk ik. Of kost thuiszitten juist extra geld omdat je meer tijd hebt. 

Als ik mijn  bureaulade opruim (iets wat ik altijd doe aan het eind van het seizoen) merk ik dat ik voor het eerst ga sorteren: dit blijft en dit gaat mee naar huis. Ik ontdek nog een sleutelhanger met  kinderfoto's van mijn kinderen in een ver hoekje en een rolletje pepermunt dat al lang voorbij de houdbaarheidsdatum is.  Ik doe ze in mijn tas maar vraag me af wat ik er daarna nog mee zal doen. Waarschijnlijk belanden ze nu in een la thuis. 

Bij het opruimen vind ik ook een beleidsstuk uit 1991. Daarin staat: ‘Afscheid nemen van gewoontes is moeilijk, voor alle betrokkenen. PR kan slechts effectief zijn als alle Meervaart-medewerkers goed doordrongen zijn van het nut en effect ervan…..Good PR begins at home.’’