Sollicitaties

Medelijden

Onlangs is de advertentie voor mijn opvolger/opvolgster online gegaan. Het voelt vreemd als je moet controleren of alles er wel in staat, de functieomschrijving klopt en er geen valse verwachtingen worden gewekt. Meteen nadat de advertentie actief is komt de eerste reactie binnen. Het lijkt wel of mensen in de startblokken zitten, vooral bij communicatie en marketing is er een enorm overschot en zijn er  veel werklozen.

Aan het eind van de dag zijn er meer dan 100 reacties binnengekomen. Er wordt gevraagd naar een junior medewerker maar ook mensen van 45 jaar en ouder reageren. Omdat het moet van het UWV? Mensen met jarenlange ervaring willen toch geen junior-functie zou ik denken. 

Na een week zijn er meer dan 300 reacties en de advertentie wordt van internet gehaald.  Wat me opvalt is de hoge kwalificatie van veel sollicitanten en hun honger naar werk. Je krijgt de neiging om alle mensen die al een arbeidsplaats hebben een NEE te geven maar dat zou oneerlijk zijn. Wat een verschil met het begin van mijn carrière. Ik was HBO-stagiaire bij een stichting  en werd gevraagd voor een universitaire functie. Voorwaarde was wel dat ik in de avonden de universitaire studie ging doen. Een baan, een zeer goed salaris en dat op 23 jarige leeftijd. Als ik naar mijn dochter kijk heeft ze het zo veel zwaarder. Dat maakt dat ik met veel compassie naar al die hunkerende mensen kijk en achter hun verhalen het verdriet lees over het feit dat ze geen (betaald) werk hebben. 

Ook na mijn eerste baan ging het allemaal vanzelf. Ik heb nooit zonder werk gezeten en als ik dacht: ‘Ik wil iets anders’, diende dat zich aan. Ik besef nu pas hoe luxe dat was. Sommige sollicitanten hebben twee studies gedaan plus extra masters maar ze blijven werkeloos. Ik heb medelijden met al die jongeren die nu of binnenkort de arbeidsmarkt op moeten. Flexcontracten, minimumloon en meestal na 3 dienstverbanden weer op straat. Hoe kun je dan een leven opbouwen, een huis kopen en aan kinderen denken? 

In de NRC van 17 juni stond een pleidooi voor contracten van 5 of 10 jaar voor iedereen. Barbara Baarsma schrijft dat werknemers door een korter contract gedwongen de balans moeten opmaken.Tegen de tijd dat het contract afloopt moeten mensen zich gaan afvragen of ze de baan nog wel leuk vinden, wat ze missen aan kennis en vaardigheden. Arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd moeten volgens de auteur afgeschaft worden. Ik vraag me af of dat de tweedeling tussen jong en oud oplost maar misschien is het een stap in de goede richting. Net als de huizenmarkt zal de banenmarkt opengebroken moeten worden. 

Schatkist

Vrijheid

Er zijn zoveel reacties op mijn eerste blog dat ik even iets uit de doeken moet doen. Ik voel me niet verdrietig of afgewezen maar in eerste instantie bracht het vooruitzicht om vervroegd te stoppen allerlei tegenstrijdige gevoelens. Maar jullie zullen zien dat het steeds luchtiger en vrolijker wordt (hoop ik).

De laatste vier jaar heb ik mijn collega Nikky verteld en uitgelegd waar ik al die jaren mee bezig ben geweest en zo mijn kennis doorgegeven. Ze is loyaal en het geeft me het gevoel dat ze onze samenwerking waardeert. Het zijn mijn laatste twee maanden en ik probeer voor haar alles zo geordend mogelijk achter te laten. Ik zal onze maandagochtend besprekingen missen en haar frisse blik op mensen. Het is niet zo dat ik de dagen aftel, er is genoeg te doen. Maar zaken die met het nieuwe seizoen te maken hebben vallen niet meer onder mijn verantwoordelijkheid. Langzaam maar zeker trek ik me terug. 

Ik heb me voorgenomen om blijmoedig en vol toekomstplannen de Meervaart te verlaten. Met een positieve instelling omdat ik als 64-jarige nog van alles ga ondernemen. Ik ga freelance werk doen, meer schrijven en ik heb straks alle tijd om dingen aan te pakken waar ik vroeger niet aan toe kwam. Al die mensen, vrienden, familie en kennissen waar ik alleen in de weekenden afspraken mee kon maken omdat ik de laatste jaren door de week ’s avonds mijn rust nodig had. Nu kan ik hen ontmoeten zonder reserves en zonder dat ik denk: niet op zondag want maandag om 7 uur gaat de wekker weer.

De komende maanden ga ik beschrijven wat er allemaal op mijn pad komt. Ik zal proberen om eerlijk voor mijn gevoelens uit te komen en het niet mooier te maken dan het is. 

Ik zoek naar een mooie metafoor  voor het met pensioen gaan en kom uit op een ongeopende schatkist. Er kan van alles inzitten. Gouden momenten, nieuwe kansen maar de inhoud van de schatkist kan ook tegenvallen. Zonder vast ritme, collega’s, status en een goed inkomen zal er ook twijfel zijn, onrust en instabiliteit. Ik ga me richten op de schatten en de grootste schat zal zijn: vrijheid. Ik ga over drie maanden met pensioen.

Foto: presentatie met Andreas Fleischmann van de theatrale triller:' Achter het Voordoek', april 2012

De laatste der Mohikanen

Stoppen

De kogel is door de kerk, ik ga stoppen met mijn baan. Na meer dan 28 jaar werken bij theater de Meervaart, waarvan 24 jaar als hoofd publiciteit en marketing, gaat er van alles veranderen en neem ik ontslag. Hoewel ik pas aan het eind van dit jaar 64 word is het een logisch besluit. Alle collega’s van mijn generatie zijn gestopt en ik voel me als de laatste der Mohikanen. De nieuwe generatie staat in de startblokken, ongelooflijk gemotiveerd om alles anders (en beter) te gaan doen. Ze zitten niet te wachten op de voortdurende rem die ik op hun plannen leg. Het wiel dat al lang uitgevonden is moet immers door iedere generatie opnieuw worden ontdekt. Ik kan me herinneren dat ik precies hetzelfde was toen ik begon te werken maar nu brengt me het in een positie waar ik me niet prettig bij voel. Om niet als een gefrustreerde senior overspannen te worden lijkt het me goed om mijn spullen te pakken en ruimte te geven aan al die nieuwe ideeën. Ik ga met pensioen. Ik?

Als je me dit 3 jaar geleden had gevraagd had ik je uitgelachen, ik bleef tot mijn 65e werken en misschien nog wel langer. Als 35 jarige ben ik begonnen in de Meervaart en ik heb er al die jaren met veel plezier gewerkt. Mensen vragen me wel eens of het niet saai is om zo lang bij een bedrijf te werken maar dat gevoel heb ik nooit gehad. Er is in mijn vakgebied zo ontzettend veel veranderd. In het begin was het knippen en plakken, stencilen en met carbonpapier typen. De computer werd alleen door geavanceerde vormgevers gebruikt. Nu zou ik niet meer zonder kunnen en merk ik dat iedereen totaal onthand is als het netwerk plat ligt.

Na een vervelend gevoel in het begin kijk ik nu heimelijk uit naar de laatste ochtend dat ik in alle vroegte naar mijn werk rijd om de file voor te zijn. In het bedrijf hebben ze alle begrip voor mijn besluit en geven ze me alle ruimte om op een prettige manier afscheid te nemen. Het is vreemd dat allerlei afspraken over het nieuwe theaterseizoen niet meer onder mijn verantwoordelijkheid vallen. Dat is wennen, ik moet het loslaten en dat kost me soms moeite.

Ik zoek naar een mooie metafoor  voor het met pensioen gaan. Is het een amputatie omdat ik word afgesneden van een deel van mijn leven? Dat is te negatief. Een ongeopende schatkist lijkt er  meer op. Er kan van alles inzitten. Gouden momenten, nieuwe kansen maar de inhoud van de schatkist kan ook tegenvallen. Zonder vast ritme, collega’s, status en een goed inkomen zal er ook twijfel zijn, onrust en instabiliteit. Ik ga met een positieve instelling deze nieuwe fase in omdat ik als 64-jarige nog van alles kan gaan doen. Ik ga freelance werk doen, meer schrijven en ik heb straks alle tijd om dingen te doen waar ik vroeger niet aan toe kwam.  Ik ga me richten op de schatten en de grootste schat zal zijn: vrijheid. Ik ga over drie maanden met pensioen.