MedelijdenOnlangs is de advertentie voor mijn opvolger/opvolgster online gegaan. Het voelt vreemd als je moet controleren of alles er wel in staat, de functieomschrijving klopt en er geen valse verwachtingen worden gewekt. Meteen nadat de advertentie actief is komt de eerste reactie binnen. Het lijkt wel of mensen in de startblokken zitten, vooral bij communicatie en marketing is er een enorm overschot en zijn er veel werklozen.
Aan het eind van de dag zijn er meer dan 100
reacties binnengekomen. Er wordt gevraagd naar een junior medewerker maar ook
mensen van 45 jaar en ouder reageren. Omdat het moet van het UWV? Mensen met
jarenlange ervaring willen toch geen junior-functie zou ik denken.
Na een week zijn er meer dan 300 reacties en de advertentie wordt van internet gehaald. Wat me opvalt is de hoge kwalificatie van veel sollicitanten en hun honger naar werk. Je krijgt de neiging om alle mensen die al een arbeidsplaats hebben een NEE te geven maar dat zou oneerlijk zijn. Wat een verschil met het begin van mijn carrière. Ik was HBO-stagiaire bij een stichting en werd gevraagd voor een universitaire functie. Voorwaarde was wel dat ik in de avonden de universitaire studie ging doen. Een baan, een zeer goed salaris en dat op 23 jarige leeftijd. Als ik naar mijn dochter kijk heeft ze het zo veel zwaarder. Dat maakt dat ik met veel compassie naar al die hunkerende mensen kijk en achter hun verhalen het verdriet lees over het feit dat ze geen (betaald) werk hebben.
Ook na mijn eerste baan ging het allemaal vanzelf. Ik heb nooit zonder werk gezeten en als ik dacht: ‘Ik wil iets anders’, diende dat zich aan. Ik besef nu pas hoe luxe dat was. Sommige sollicitanten hebben twee studies gedaan plus extra masters maar ze blijven werkeloos. Ik heb medelijden met al die jongeren die nu of binnenkort de arbeidsmarkt op moeten. Flexcontracten, minimumloon en meestal na 3 dienstverbanden weer op straat. Hoe kun je dan een leven opbouwen, een huis kopen en aan kinderen denken?
In de NRC van 17 juni stond een pleidooi voor contracten van 5 of 10 jaar voor iedereen. Barbara Baarsma schrijft dat werknemers door een korter contract gedwongen de balans moeten opmaken.Tegen de tijd dat het contract afloopt moeten mensen zich gaan afvragen of ze de baan nog wel leuk vinden, wat ze missen aan kennis en vaardigheden. Arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd moeten volgens de auteur afgeschaft worden. Ik vraag me af of dat de tweedeling tussen jong en oud oplost maar misschien is het een stap in de goede richting. Net als de huizenmarkt zal de banenmarkt opengebroken moeten worden.
Na een week zijn er meer dan 300 reacties en de advertentie wordt van internet gehaald. Wat me opvalt is de hoge kwalificatie van veel sollicitanten en hun honger naar werk. Je krijgt de neiging om alle mensen die al een arbeidsplaats hebben een NEE te geven maar dat zou oneerlijk zijn. Wat een verschil met het begin van mijn carrière. Ik was HBO-stagiaire bij een stichting en werd gevraagd voor een universitaire functie. Voorwaarde was wel dat ik in de avonden de universitaire studie ging doen. Een baan, een zeer goed salaris en dat op 23 jarige leeftijd. Als ik naar mijn dochter kijk heeft ze het zo veel zwaarder. Dat maakt dat ik met veel compassie naar al die hunkerende mensen kijk en achter hun verhalen het verdriet lees over het feit dat ze geen (betaald) werk hebben.
Ook na mijn eerste baan ging het allemaal vanzelf. Ik heb nooit zonder werk gezeten en als ik dacht: ‘Ik wil iets anders’, diende dat zich aan. Ik besef nu pas hoe luxe dat was. Sommige sollicitanten hebben twee studies gedaan plus extra masters maar ze blijven werkeloos. Ik heb medelijden met al die jongeren die nu of binnenkort de arbeidsmarkt op moeten. Flexcontracten, minimumloon en meestal na 3 dienstverbanden weer op straat. Hoe kun je dan een leven opbouwen, een huis kopen en aan kinderen denken?
In de NRC van 17 juni stond een pleidooi voor contracten van 5 of 10 jaar voor iedereen. Barbara Baarsma schrijft dat werknemers door een korter contract gedwongen de balans moeten opmaken.Tegen de tijd dat het contract afloopt moeten mensen zich gaan afvragen of ze de baan nog wel leuk vinden, wat ze missen aan kennis en vaardigheden. Arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd moeten volgens de auteur afgeschaft worden. Ik vraag me af of dat de tweedeling tussen jong en oud oplost maar misschien is het een stap in de goede richting. Net als de huizenmarkt zal de banenmarkt opengebroken moeten worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten