Stoppen
De kogel is door de kerk, ik
ga stoppen met mijn baan. Na meer dan 28 jaar werken bij theater de Meervaart,
waarvan 24 jaar als hoofd publiciteit en marketing, gaat er van alles
veranderen en neem ik ontslag. Hoewel ik pas aan het eind van dit jaar 64 word
is het een logisch besluit. Alle collega’s van mijn generatie zijn gestopt en
ik voel me als de laatste der Mohikanen. De nieuwe generatie staat in de
startblokken, ongelooflijk gemotiveerd om alles anders (en beter) te gaan doen.
Ze zitten niet te wachten op de voortdurende rem die ik op hun plannen leg. Het
wiel dat al lang uitgevonden is moet immers door iedere generatie opnieuw
worden ontdekt. Ik kan me herinneren dat ik precies hetzelfde was toen ik begon
te werken maar nu brengt me het in een positie waar ik me niet prettig bij voel.
Om niet als een gefrustreerde senior overspannen te worden lijkt het me goed om
mijn spullen te pakken en ruimte te geven aan al die nieuwe ideeën. Ik ga
met pensioen. Ik?
Als je me dit 3 jaar geleden
had gevraagd had ik je uitgelachen, ik bleef tot mijn 65e werken en misschien
nog wel langer. Als 35 jarige ben ik begonnen in de
Meervaart en ik heb er al die jaren met veel plezier gewerkt. Mensen vragen me
wel eens of het niet saai is om zo lang bij een bedrijf te werken maar dat
gevoel heb ik nooit gehad. Er is in mijn vakgebied zo ontzettend veel
veranderd. In het begin was het knippen en plakken, stencilen en met
carbonpapier typen. De computer werd alleen door geavanceerde vormgevers
gebruikt. Nu zou ik niet meer zonder kunnen en merk ik dat iedereen totaal
onthand is als het netwerk plat ligt.
Na een vervelend gevoel in
het begin kijk ik nu heimelijk uit naar de laatste ochtend dat ik in alle
vroegte naar mijn werk rijd om de file voor te zijn. In het bedrijf hebben ze
alle begrip voor mijn besluit en geven ze me alle ruimte om op een prettige
manier afscheid te nemen. Het is vreemd dat allerlei afspraken over het nieuwe
theaterseizoen niet meer onder mijn verantwoordelijkheid vallen. Dat is wennen,
ik moet het loslaten en dat kost me soms moeite.
Ik zoek naar een mooie metafoor voor het met pensioen gaan. Is het een
amputatie omdat ik word afgesneden van een deel van mijn leven? Dat is te
negatief. Een ongeopende schatkist lijkt er
meer op. Er kan van alles inzitten. Gouden momenten, nieuwe kansen maar
de inhoud van de schatkist kan ook tegenvallen. Zonder vast ritme, collega’s,
status en een goed inkomen zal er ook twijfel zijn, onrust en instabiliteit. Ik
ga met een positieve instelling deze nieuwe fase in omdat ik als 64-jarige nog
van alles kan gaan doen. Ik ga freelance werk doen, meer schrijven en ik heb
straks alle tijd om dingen te doen waar ik vroeger niet aan toe kwam. Ik ga me richten op de schatten en de
grootste schat zal zijn: vrijheid. Ik ga over drie maanden met pensioen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten