woensdag 26 november 2014

Nieuw ritme

 (blog overgenomen van facebook PFZW0

‘Hoe gaat het nu met je?’
‘Ben je er al aan gewend om niet meer te werken?’
‘Iedere dag uitslapen zeker?’
De weken na mijn fantastische afscheid zijn dit de vragen die ik dagelijks krijg via de mail, telefoon en bij vrienden en buren. De antwoorden worden na verloop van tijd ietwat standaard. Het gaat uitstekend met me, ik voel me vrij en ontspannen. Nee, ik heb nog niet echt een nieuw ritme gevonden maar doe wel erg mijn best. Door het mooie weer word ik telkens verleid om buiten te gaan werken en niet achter de computer te kruipen. Maar dat ritme zal er zeker komen, wel minder strak als vroeger. En wat dat uitslapen betreft; er gaat ’s morgens geen wekker meer maar ik word wakker als mijn lichaam voelt dat het uitgeslapen is. Wat het werken betreft: ik ben aan mijn eerste freelance opdracht begonnen, het ontwerpen van een website. Leuk en creatief werk maar ik moet er moeite voor doen om er niet de hele dag en avond aan door te gaan. Of is dat nu juist mijn keuze want ik geniet er wel van. Er zit geen druk achter, geen deadline. Ik kan dingen uitproberen zonder dat ik het gevoel heb dat ik tijd aan het verdoen ben.

Wat me nog moeite kost is om dingen te gaan ondernemen die zomaar leuk zijn. Museumbezoek, schilderen, winkelen en overdag een boek lezen; daar ben ik nog niet aan toegekomen. Marlène Dumas in het Stedelijk Museum moet nog even wachten. Het lijkt wel of mijn geweten nog niet helemaal bevrijd is, er moet nog van alles. Ik denk dat dat het moeilijkst wordt om los te laten.

Een paar weken geleden was ik in de Meervaart, voor het eerst sinds mijn feest. Er was een toneelvoorstelling ‘Kapsalon’ waar ik voor mijn vertrek mee te maken had. Ik wilde graag zien wat het eindresultaat was. Het was een enige voorstelling, heel humoristisch en lekker multicultureel zonder ‘would be’ te zijn. Er was veel publiek, mijn opvolgster had prima werk verricht. Ik zat voor het eerst in de zaal als bezoeker en dat voelde vreemd. Normaal gesproken legde ik mijn jas en tas in mijn kantoor, ging nog even naar de artiestenfoyer en daarna de zaal in maar ik vond dat niet meer gepast. In de pauze praatte ik vroeger met het publiek om informatie te krijgen over hun belangstelling en aandachtspunten. Nu dronk ik een wijntje en keek rond, me verbazend over al die blije gezichten. Enkele oude collega’s begroetten me verrast en ik kreeg complimenten omdat ik er zo ontspannen uitzag. Dat maakte dat ik me, ondanks een dubbel gevoel, toch thuis voelde. Thuis op een afstand, dat wel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten