Nieuw ritme

 (blog overgenomen van facebook PFZW0

‘Hoe gaat het nu met je?’

‘Ben je er al aan gewend om niet meer te werken?’

‘Iedere dag uitslapen zeker?’

De weken na mijn fantastische afscheid zijn dit de vragen die ik dagelijks krijg via de mail, telefoon en bij vrienden en buren. De antwoorden worden na verloop van tijd ietwat standaard. Het gaat uitstekend met me, ik voel me vrij en ontspannen. Nee, ik heb nog niet echt een nieuw ritme gevonden maar doe wel erg mijn best. Door het mooie weer word ik telkens verleid om buiten te gaan werken en niet achter de computer te kruipen. Maar dat ritme zal er zeker komen, wel minder strak als vroeger. En wat dat uitslapen betreft; er gaat ’s morgens geen wekker meer maar ik word wakker als mijn lichaam voelt dat het uitgeslapen is. Wat het werken betreft: ik ben aan mijn eerste freelance opdracht begonnen, het ontwerpen van een website. Leuk en creatief werk maar ik moet er moeite voor doen om er niet de hele dag en avond aan door te gaan. Of is dat nu juist mijn keuze want ik geniet er wel van. Er zit geen druk achter, geen deadline. Ik kan dingen uitproberen zonder dat ik het gevoel heb dat ik tijd aan het verdoen ben.

Wat me nog moeite kost is om dingen te gaan ondernemen die zomaar leuk zijn. Museumbezoek, schilderen, winkelen en overdag een boek lezen; daar ben ik nog niet aan toegekomen. Marlène Dumas in het Stedelijk Museum moet nog even wachten. Het lijkt wel of mijn geweten nog niet helemaal bevrijd is, er moet nog van alles. Ik denk dat dat het moeilijkst wordt om los te laten.

Een paar weken geleden was ik in de Meervaart, voor het eerst sinds mijn feest. Er was een toneelvoorstelling ‘Kapsalon’ waar ik voor mijn vertrek mee te maken had. Ik wilde graag zien wat het eindresultaat was. Het was een enige voorstelling, heel humoristisch en lekker multicultureel zonder ‘would be’ te zijn. Er was veel publiek, mijn opvolgster had prima werk verricht. Ik zat voor het eerst in de zaal als bezoeker en dat voelde vreemd. Normaal gesproken legde ik mijn jas en tas in mijn kantoor, ging nog even naar de artiestenfoyer en daarna de zaal in maar ik vond dat niet meer gepast. In de pauze praatte ik vroeger met het publiek om informatie te krijgen over hun belangstelling en aandachtspunten. Nu dronk ik een wijntje en keek rond, me verbazend over al die blije gezichten. Enkele oude collega’s begroetten me verrast en ik kreeg complimenten omdat ik er zo ontspannen uitzag. Dat maakte dat ik me, ondanks een dubbel gevoel, toch thuis voelde. Thuis op een afstand, dat wel.

afscheidsfeest meervaart

Meer dan een week geleden heb ik afscheid genomen van de Meervaart met een ongekend prachtig feest waar ik nog steeds van geniet. Op mijn laatste, toch nog volle werkdag realiseerde ik me dat het met name mijn collega's zijn die ik zal missen. De mensen waar ik veel mee gewerkt heb natuurlijk het meest, maar je raakt gehecht aan iedereen die je regelmatig ziet en spreekt. 

De week voor mijn afscheid was ik onrustig en sliep ik slecht. Omdat ik gewend ben alles te regelen en nu de organisatie uit handen moet geven? Gelukkig is mijn zus de middag voor het feest bij me. Samen bekijken we mijn kleren en ik probeer mijn zenuwen te bedaren. Als er eindelijk een lelijk eendje op het erf stopt begrijp ik dat het een ´Frans´ feest gaat worden. Bij aankomst bij de Meervaart staan er zoveel collega's, familie, vrienden en relaties met een Frans vlaggetje te zwaaien dat ik er beduusd van ben. Ik merk dat ik het moeilijk vind om in het middelpunt van de belangstelling te staan. De avond is overweldigend en als ik alleen op het toneel zit en ze gaan voor me zingen (op de melodie van 'Une belle histoire'), kost het me moeite om mijn tranen te bedwingen. Geïnspireerde toespraken (goed hoor Nikky), een leuk ABC, uniek filmpje, heerlijk Frans eten en ongelooflijk veel lampjes, cadeaus en bloemen. Op de avond zelf kan ik het nauwelijks bevatten maar terug thuis voel ik me enorm rijk met dit afscheid. 

Ik heb de afgelopen weken gemerkt hoe heerlijk het is om de tijd aan mezelf te hebben. Ik kan zonder angst en beven deze nieuwe levensfase ingaan want ik heb nog zoveel te doen. Ik zou het iedereen gunnen maar aan de andere kant kan ik er misschien nu zo van genieten omdat ik zo van mijn werk genoten heb. 

Alle aanwezigen op het feest wil ik van harte bedanken voor alles wat jullie me deze avond en de afgelopen jaren gegeven hebben. Dank dat jullie erbij waren, het ga jullie goed!

De tijd vliegt!

Nog 10 dagen en mijn werk bij de Meervaart zit er op. Afgelopen weken ben ik er af en toe geweest en heb een heerlijke teamdag gehad waar we in groepjes door de Jordaan gespeurd hebben. Ik zal ze missen al die leuke collega's.

In de Meervaart is ons oude kantoor is helemaal verbouwd, van twee ruimtes is een moderne grote kamer gemaakt. Dat maakt het eigenlijk gemakkelijker omdat mijn oude plekje verdwenen is. Het is wel vreemd dat ik nu geen eigen PC meer heb maar er zijn genoeg flexplekken waar ik kan werken. Er heerst een drukke energieke sfeer, Nikky en Justin hebben de regie strak in handen.

Deze week nog een klusje doen voor het kassasysteem, collega's extra uitleg geven over Excell en Photoshop en verder ben ik veel thuis. Dat betekent een hele nieuwe orde: 's  morgens geen wekker en rustig ontbijten, nog even lezen en dan de computer aan. Ik lees en verwerk mijn mail en bereid dingen voor die ik nog op de Meervaart moet doen. Daarna ga ik verder met mijn boek: 'Het Doorgeefluik' waarvan de contouren nu duidelijk zijn. Ik merk hoeveel rust ik heb als ik aan het schrijven ben, de verhalen stromen binnen.

's Middags ben ik in en rond het huis aan het werk. Ik schilder kozijnen, werk in de tuin en vind het prettig om relaxed voor de lunch en het avondeten te zorgen. Ik kom uren te kort, de tijd vliegt!

laatste weken

Nog 25 dagen en dan staat mijn afscheidsfeest gepland. De hele vakantie is het werk ver weg geweest, alleen de laatste nachten lag ik soms wakker en piekerde over alles wat komen gaat.
Zo droomde ik dat ik een afscheidsverhaal hield en niet meer uit mijn woorden kwam. Midden in de belangstelling staan vind ik toch een beetje moeilijk.

De vakantie was heerlijk en ik merkte dat ik er van genoot dat ik er niet alles in hoefde te proppen. Aan mijn nieuwe boek heb ik nauwelijks gewerkt omdat mijn Word kuren vertoonde en het bestand niet meer wilde openen. In het verleden had me dat tot wanhoop gedreven maar nu dacht ik laconiek: "dat komt dan straks wel."
Meestal kwamen we op zaterdagavond terug en ging ik maandag weer aan de slag terwijl het huis overhoop lag met vakantiespullen. Dat hoeft nu allemaal niet. Uitpakken op mijn gemak en rustig met de buren napraten over alles wat er deze zomer gebeurd is.

Mensen vragen me hoe het voelt en ik kan daar nu nog geen antwoord op geven. Ik denk dat ik er zonder veel moeite aan zal wennen. Ad, mijn partner, zal er misschien nog meer moeite mee hebben dat ik thuis ben, al dan niet aan mijn eigen werk. Maar in de vakantie (en de afgelopen jaren) heb ik gemerkt dat we heel goed ieder onze eigen gang kunnen gaan, dus dat zal wel meevallen.

Bij thuiskomst een stapel post met daartussen een overzicht van het te verwachten pensioen. Het bedrag was precies zoals het online voorgerekend was, dus ik denk dat het ook financieel moet lukken. Deze laatste weken ben ik op de Meervaart op afroep beschikbaar. De dagen zullen zich langzaam vullen met korte cursusjes Excel, Photoshop en Word en de begeleiding van een stagiaire. En op de valreep ga ik nog mee met het personeelsuitje, ook een mooi afscheid.

Vakantie

Genieten

Binnenkort mijn laatste vakantie die gewoon doorbetaald wordt. Als zelfstandige vond ik het destijds zo bijzonder dat je van je vrije tijd aan het genieten was terwijl je salaris op je rekening werd gestort. Natuurlijk komt er straks iedere maand geld maar het voelt anders, je werkt er niet voor. Een vreemd idee dat de scheiding tussen werk en vrije tijd komt te vervallen. Je hebt alleen maar vrije tijd en kunt die indelen zoals je zelf wilt. ’s Morgens vroeg op of iedere dag uitslapen en ontbijt op bed? Ik weet het niet. Ik ben meestal vroeg wakker en heb dan allerlei ideeën over wat ik die dag ga doen, ook in het weekend. Ik houd van een vast ritme en ga proberen om dat straks vast te houden zonder dat het een nieuw keurslijf wordt.

De laatste officiële dag op het werk. In september kom ik nog terug als stand-by en voor het afronden van een stage. Het kantoor is helemaal leeg, ook omdat er volgende week verbouwd gaat worden. Het zal een heel ander gevoel zijn als er twee kantoren bij elkaar getrokken worden. Ik kijk uit het raam naar de Sloterplas en het verkeer op Meer en Vaart. Een Marokkaans gezin slentert langs de oever. Ik zal het missen allemaal.

Deze zomer gaan we naar ons Franse huisje in het midden van ons favoriete vakantieland. Een oude boerderij met veel bijgebouwen en heel erg veel grond er omheen. In een bos, zonder buren maar met veel dieren, planten en insecten. Een heerlijk oord waar we ieder jaar weer met pijn in ons hart afscheid van nemen. Dit jaar zal ik aan het eind van de zomer terug gaan naar Nederland voor de laatste maand en volgend jaar kunnen we ervoor kiezen om drie maanden daar te verblijven. Kijken hoe dat bevalt. We gaan ons niet definitief vestigen in Frankrijk daarvoor vinden we Nederland en de mensen die er wonen te belangrijk. Onze kinderen, vrienden en bekenden wil ik regelmatig blijven zien. Hoe we het leven verder gaan inrichten zal de toekomst ons leren.

Het woord vakantie zal een andere betekenis krijgen. Ik heb straks altijd vakantie, of nooit vakantie, het is maar hoe je het bekijkt. Zal dat iets veranderen aan het geluksgevoel dat ik nu heb als we richting Zuid Frankrijk vertrekken? Zal ik me rustiger voelen omdat niet iedere dag verplicht ben te genieten? Mag ik me af en toe vervelen? Meestal krijg ik aan het eind van de vakantieperiode het gevoel dat het te kort was, dat ik nog zoveel moet en wil. Ik ben benieuwd of er iets aan dat gevoel verandert.

Mijn volgende blog laat even op zich wachten. Begin september ben ik er weer.

Geld maakt niet gelukkig

Meer met minder

Een doodzieke vriend en buurman is na zijn vijfde chemokuur een week thuis om op adem te komen. Ik ben bij hem om hem wat af te leiden en realiseer me hoe gelukkig ik moet zijn met mijn gezondheid. Ook ik ben af en toe wat krakkemikkig, pijntje in de heup of arm en jicht in mijn voet, maar over het algemeen is mijn gezondheid voortreffelijk en ben ik heel mobiel. Als ik onze buurman zie, nog geen 70 jaar, dan besef ik pas hoe belangrijk het is om te genieten van alles wat het leven te bieden heeft op het moment dat het nog kan. Al het geld van de wereld kan geen gezondheid voor je kopen. 

Dat heb ik een paar jaar geleden gezien aan een collega die tot haar 65^e door wilde werken omdat dat pensioen scheelde. Natuurlijk is daar niets op tegen maar het vreselijke was dat ze twee maanden voor de einddatum vrij plotseling overleed. Ze heeft nooit een cent pensioen ontvangen maar wel een paar jaar met tegenzin gewerkt omdat dat voor haar portemonnee moest. Dat is iets dat ik koste wat koste wil voorkomen.

Hoewel geld niet gelukkig maakt is te weinig ook niet zo prettig. Op de website van mijn pensioenverzekering  (Zorg en Welzijn) heb ik uitgezocht wat ik straks per maand krijg. Ik ben er wel een beetje benauwd voor, klopt het wel allemaal. Als je hen belt krijg je steevast het antwoord dat je alles op hun site kunt nakijken en narekenen. Ik wil niet voor een teleurstelling komen te staan als straks mijn eerste prepensioen wordt gestort. 

Ik denk dat ik nu wel vier keer de rekensom online gemaakt heb, er komt iedere keer hetzelfde uit. Het zal dus wel kloppen. Straks hoef ik niet meer iedere dag met de auto, kan ik bewuster boodschappen doen en koken en hoef ik me niet speciaal te kleden omdat ik representatief moet zijn. Dat zal betekenen dat ik minder geld nodig heb, denk ik. Of kost thuiszitten juist extra geld omdat je meer tijd hebt. 

Als ik mijn  bureaulade opruim (iets wat ik altijd doe aan het eind van het seizoen) merk ik dat ik voor het eerst ga sorteren: dit blijft en dit gaat mee naar huis. Ik ontdek nog een sleutelhanger met  kinderfoto's van mijn kinderen in een ver hoekje en een rolletje pepermunt dat al lang voorbij de houdbaarheidsdatum is.  Ik doe ze in mijn tas maar vraag me af wat ik er daarna nog mee zal doen. Waarschijnlijk belanden ze nu in een la thuis. 

Bij het opruimen vind ik ook een beleidsstuk uit 1991. Daarin staat: ‘Afscheid nemen van gewoontes is moeilijk, voor alle betrokkenen. PR kan slechts effectief zijn als alle Meervaart-medewerkers goed doordrongen zijn van het nut en effect ervan…..Good PR begins at home.’’ 

Stappen zetten

Volle schijf

Hoe ben ik tot de beslissing gekomen om een jaar eerder met pensioen te gaan? Eigenlijk is de directe aanleiding een gesprek met mijn toenmalige directeur die me vertelt dat hij 2 jaar voor zijn 65^e met vervroegd pensioen gaat. Op internet heeft hij uitgezocht wat hem dat kost en hij vertelt me dat dat eigenlijk best meevalt. ‘Zullen we samen eens gaan kijken wat dat voor jou betekent?’ vraagt hij me. Ik opper dat mijn situatie heel anders is dan die van hem. Hij heeft geen kinderen, zijn partner heeft altijd gewerkt. Ik ben kostwinner en heb pas sinds 1996 pensioen opgebouwd omdat ik voor die tijd altijd free-lance werkte uit overtuiging. 

Toch gaan we samen kijken naar ‘Mijn pensioen’ bij het pensioenfonds PFZW en vullen in wanneer ik zou willen stoppen. Ik vul de einddatum in en de pensioenbedragen die (mogelijk) uitgekeerd worden verschijnen op het scherm. Door de pensioendatum te variëren krijg je zicht op de consequenties van het eerder stoppen. Ik zie dat het financieel mogelijk is om een jaar eerder te stoppen. Voor de uiteindelijke pensioenuitkering scheelt het een paar honderd euro en het bedrag voor de periode tot mijn pensioen wordt betaald door mijn gespaarde Flexpensioen. 

Het wordt tijd om stappen te gaan ondernemen. Mijn directeur heeft me gevraagd om een officiële brief aan hem te sturen waarin ik ontslag vraag per 1 oktober. Hij zal me daar weer een formeel antwoord op sturen zodat duidelijk is dat ik per die datum niet meer in dienst ben. Daarnaast moet ik bij mijn pensioenverzekering online een formulier invullen en zorgen dat het geld voor de aanvullende betalingen van allerlei polissen op een rekening terecht komt. Het zijn allemaal zaken die je maar een keer in je leven doet en waar ik geen handigheid in heb. Ik merk ook dat ik het voor me uitschuif. 

Ik heb nog veel vakantiedagen en overuren die ik voor mijn vertrek op wil maken. Mijn bestanden die op de C-schijf staan en niet in het netwerk brand ik op een DVD, samen met stukken, foto’s en werk dat ik gemaakt heb dat ik wil bewaren. Het wordt een volle schijf en ik vraag me af of ik er nog vaak naar zal teruggrijpen. Of wordt hij thuis opgeborgen om nooit meer geraadpleegd te worden? 

Het einde komt nu echt in zicht. Ik zit bij mijn laatste managementvergadering, er wordt kort even bij stilgestaan dat ik er de volgende keer niet meer bij zal zitten. Ik merk dat ik er op geen enkele manier verdrietig of onzeker van word. Het voelt steeds beter dat ik de beslissing genomen heb.